توضیحات :

1- آریائیان (هند و ایرانیان)

ایرانیان گروهی از مردمان شرقی نژاد هستند كه آنها را هند و اروپایی می‌نامند. این نژاد را از آن جهت هند و اروپایی می‌نامند كه امروزه از اسپانیا پرتقال در اروپا تا ایران و افغانستان و پاكستان و هند در آسیا گسترده شده است. هند و اروپائیان خود به دو گروه شرقی و غربی تقسیم می‌شوند. گروه غربی ملل اروپایی را تشكیل می‌دهد و دسته‌ی شرقی آنها شامل هندی‌ها و ایرانی‌ها است كه هند و ایرانی نام دارند. منظور از ایرانیان ساكنان ایران زمین بزرگ یا هفت كشور است كه نام این هفت كشور در اوستا ذكر شده است(رضایی، 1372 : صفحه 21 – 15).

در مورد خاستگاه هند ایرانیان در میان دانشمند اختلاف نظر وجود دارد. بعضی از این دانشمندان خاستگاه هند و اروپائیان راشبه جریزه اسكاندیناوی دانسته‌اند و دلیل كوچ آنها را سرمای شدید ذكر كرده‌اند. و برخی دیگر جایگاه نخستین این عده را در شمال آلمان و جنوب دانمارك و در دشت‌های وسیع قسمت از اروپا دانسته‌اند و دسته‌ی دیگر محل سكونت اولیه این عده را آسیا می‌دانند و نواحی اطراف تاجیكستان كنونی و دامنه‌های پامیر را خاستگاه هند و اروپائیان می‌دانند (همان، 1372 : صفحه 21- 15). اما فریضه‌ی دیگری وجود دارد كه بدون توجه به خاستگاه هند و ایرانیان می‌كوشد تا محل تجمع بزرگ آنها را در دوران پیش از تاریخ نشان ‌دهد. بنابراین فرضیه از میان این گروه هند و اروپایی قسمتی به شرق آمده و قسمتی دیگر به سوی غرب رفتند. و مركز تقریبی این پراكندگی از اسپانیا تا هند و ایران است. آنچه پذیرفتنی‌تر به نظر می‌رسد آن است كه در روزگاران بسیار دور پیش از تاریخ این اقوام هند و ایرانی در كنار هم می‌زیستند و در دشت‌های گسترده‌ی آسیا مركزی به سر می‌بردند.

این قبایل زندگی شبانی داشته و چادرنشین بودند. و در پهنه‌ی گسترده‌ای از آسیای مركزی كه گویا در آن روزگاران آب و هوای مناسب‌تر و چراگاههای گسترده‌تری داشت پراكنده بودند و به واسطه‌ی همین‌ آب و هوای مناسب دارای چهارپایان فراوان و مردم بسیار بودند و شدند. و همین افزونی و در نتیجه تنگی جای حاصل از آن سبب مهاجرت این عده به مناطق گسترده‌ی جنوبی گردید. این مردمان به سه دسته تقسیم شدند. گروهی به فلات ایران راه جستند گروهی به سوی دشت‌های آسیای صغیر و گروهی نیز به سمت سرزمینهای گرم و گسترده هند و پاكستان رهسپار شدند (همان ، 1372 : صفحه 21- 15). مهاجرین مذكور كه چابك سوارانی دلاور و جنگاورانی سرآمد بودند پرورش اسب را رواج دادند. ایرانیان از نژاد این مهاجران آریایی هستند. واژه‌ی آریا كه در اوستا ریشه و پیشینه دارد و به معنای شریف و نجیب و پاك آزاده به كار رفته و همه جا در مورد ایرانیان به كار رفته است. ریشه‌ی این واژه در اوستا «اَیْرِیَهْ» آمده است.

كه به معنی پاك، پاك‌نژاد و پاك‌زاد و ارجمند است و همیشه در مورد ایرانیان به كار رفته است(اسماعیل پور، سال 1377 : صفحه 111) آریائیان مهاجر با ساكنان بومی ایران زمین درآمیختند و افكار و عقاید خود را در میان آنان رواج دادند. كه از جمله این عقاید پرستش عناصر طبیعت همچون ماه خورشید و باد بود. آنان ایزدان گوناگون داشتند كه از مهم‌ترین این ایزدان می‌توان به مهر یا میترا الهه‌‌ی خورشید اشاره كرد( امامی، سال سوم : 19 – 5 ). میترا یا مهر پدر خدای آرایائیان كه با ورود به فلات ایران همراه با آریائیان موجب تغیراتی در نگرش دینی و آئینی اقوام ساكن در بلاد ایران گردید. و جای مادر خداها یعنی ایزد بانوهای اقوام بومی ساكن در این سرزمین را گرفت.(سنگاری، 1383: صفحه 139- 133)

فهرست

1- آریائیان (هنر ایرانیان) 1

2-آیین مهری 3

3- میترا در نخستین و واپسین مدرك 4

4- اشتقاق نام واژه مهر و میترا 5

5- تولد و مرگی اسرارآمیز 6

6- میترا در دیگر نوشته‌ها 7

7- میترا در ادوار مختلف 9

8- میترا در خارج از ایران 11

9- رابطه میترا با خورشید 12

کلمات کلیدی : آریائیان ;هند و ایرانیان;آیین مهری ;میترا در نخستین و واپسین مدرک ;اشتقاق نام واژه مهر و میترا ;میترا در خارج از ایران