انتقادگرى و انتقادپذیرى در حكومت علوى

توضیحات :

مقدمه

امروزه، یكى از جدّى ترین مسایل فلسفه سیاسى، نقش مردم در تعیین نوع و هدایت سمت و سوى حكومت است. حضور مردم در صحنه سیاسى، نمادهاى گوناگون دارد كه از مهمترین آنها، حضور نقادانه و جست و جوگرانه مردم در نوع رفتار و منش مسؤولان حكومتى است. بشرِ جایزالخطاء اگر به حال خود واگذارده شود، آن چنان در تهاجمِ انواعِ عواملِ فساد، خودباخته مى شود كه گاهى بى آن كه خود بفهمد، در كمند شیطان گرفتار آمده و در عین حال، در پندار خود، خویشتن را راه یافته مى یابد.

عیب جویى و انتقاد

در روایات بسیارى، از عیب جویى و سرزنش مؤمن، به شدت نهى شده است.

امیر مؤمنان علیه السلام مى گوید:

... و مَنْ شَغَلَ نَفْسَهُ بغیر نَفْسِهِ، تَحَیَّر فی الظلمات و ارْتبكَ فی الهلكات، و مدّت به شیاطینُه فی طغیانه و زَیَّنَتْ له سیّ ءَ اعماله؛

نهى از منكر و انتقاد

از امورى كه تشابه و تجانس بسیار زیادى با انتقاد دارد، نهى از منكر است كه از اهمّ واجبات اسلام شمرده مى شود، ولى در عین حال، فرقهایى با هم دارند. از مهم ترین آن فرقها، این است كه هر نهى از منكرى، خود، نوعى انتقاد هم هست، ولى ممكن است در جایى، انتقاد صورت پذیرد، ولى نهى از منكر بر آن منطبق نباشد.

کلمات کلیدی : عیب جویی و انتقاد ;نهی از منکر و انتقاد;فلسفه انتقاد ;نقد حاکمان